Ömer Faruk EREN
İstanbul 2011
Git! dedi.
Ben gittim...
Giderken kimseye söylemedim neler hissettiğimi kimseler bilemedi sonbaharda dökülen yapraklar gibi farkında olmadı kimse içimdeki depremlerin... Ben gittim yüreğimdeki sancılarla çocukluktan kalma umutlarımız kimseciklere ses etmeden gittim. Kapı gıcırdayıpta kimseler uyanmasın diye penceren uçup gittim... Yanıma yıkılmamış umutları aldım bir çocuğun elinden şekerini aldıklarında hissettiği çocuksu duygularla, kimselere tek kelime edemeden ağlayamadan doya doya sarılamadan sevdiğimi söyleyemeden babama, sanki ben terk ediyormuşçasına acılarla dolu gittim. Simdi bilinmez bir karanlıktayım kimseler ne sesimi duyuyor ne de bir elini uzatan var.... Yapayalnız uykusuz gecelerde gözyaşlarımla yeşertiyorum umutlarımı... Ne kadar sessiz gece ben haykırıyorum tek hissettiğim yanağımdan süzülen bir damla yas... Hala umutluyum ama... Çok geçte olsa hala bir fırtına bekliyorum bütün bulutları dağıtacak üzerimizden... Belki de bir mucize gereklidir bu karanlık gecelerin son bulması için....
